Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom I.djvu/61

rzecz swoją, a niezgorszego człowieka. Spodziewam się także panów Zygmunta Moszyńskiego, Jana Skórzewskiego, Mikołaja Krzysztoporskiego i kilku innych dobrych żołnierzy; nikt też tu z założonemi rękoma siedzieć nie będzie.
 — Ale Szwed nadejść może co chwila! dorzucił pan Warszycki.
 — Tak! słusznie pan mówi! święte słowa jego! co chwila, powtórzył cicho Bogdański.
 — Jam też niemal gotów! — rzekł Przeor.
 — Jakto? jużeście to przypuszczali?
 — Trochę, czekam na wodzów, zbieram żołnierza.
 — Niepojęta rzecz! niepojęta! wykrzyknął pan Paweł wpatrując się w Kordeckiego — decyzją waszą słyszę i ledwie uszom moim wierzę. Ale gdy rozmawiać byłoby próżno.
 — Zupełnie próżno! odparł wytrwale Kordecki
 — Zatém dziéj się wola Boża!
 — Dziéj się wola Boża! z westchnieniem powtórzył pan Bogdański.
 A ja, mości przeorze — zawołał z szerokim dobrodusznym usmiechem Żegocki, przybywam z dwojgiem rąk zdrowych i służby moje wam ofiaruję; ręczę, że darmo chleba klasztornego jeść nie będę.