Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jesienią tom II.djvu/84

—   79   —

mógł widzieć z bliska. Posłużyła mu do tego zapowiedź śniadania, przymówił się jako najmłodszy pomódz do podania i usługi. Nim kto miał czas zaprzeczyć, wstał i pobiegł do chaty. W progu jej stała Dosia, Adryan się skłonił grzecznie, jakby największej damie.
 — Pani mi pozwól pomódz sobie do podania śniadania. Słuszna rzecz, abym jako młody, spełnił ten obowiązek. Szkoda pani rączek.
 Dosia spojrzała nań śmiało, a potem na ręce, które naiwnie wyciągnęła do Adryana.
 — Albo to rączki tak jak u wszystkich panienek? — zapytała pół gniewnie, pół żartobliwie.
 Rączki były opalone, trochę podrapane od pracy, ale mimo to, wcale ładne.
 — Wie panna Wilczkówna, że nie jedna panienka by jej ich pozazdrościła.
 — Bałamut z pana! — rozśmiała się leśniczanka.
 — Przekonasz się pani, gdy będę miał przyjemność lepiej się jej dać poznać, że jestem najrzetelniejszy z ludzi, ale — rzekł — nie ma czasu do sprzeczki jeść się chce, pokaż mi pani stół!
 — Stół, a ot! — odezwała się otwierając drzwi, i wskazując stojący w pośrodku stolik niewielki.
 Adryan spojrzał nań.
 — We dwoje go łatwo wynieść — ozwała się Dosia już nieco przyswojona i ujęła z jednego końca.
 — Chociażby mi było bardzo miło z panią go nieść, ale nie dopuszczę, ażebyś miała dźwigać. Niech pani odstąpi, ja go wezmę sam.
 — Jakto sam?
 — Adryan, który miał siłę wyrobioną potężnie gimnastyką, schylił się, ujął stół jedną ręką za nogę, podniósł go do góry i nie mówiąc słowa, jak zabawkę utrzymując w powietrzu, wyszedł z nim na podwórze. Ten dowód zręczności wywołał naiwne zdziwienie i wesoły uśmiech Dosi.