Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jak się pan Paweł żenił i jak się ożenił.djvu/55

—   47   —

 Spojrzał na Mondygierda, który milcząc głową trząsł.
 — Tobyśmy skwierczeli na to, żeśmy żonaci — odezwał się Paweł.
 — Może to być, byłoby i kogo połajać i szturchnąć; że byłaby dywersya w życiu, to nie ma słowa — rzekł kołtunowaty rejent i chrząknął. Paweł nic nie mówił, głową ruszał dziwnie.
 — Słuchaj — ciągnął daléj Sawicz — cobyś ty powiedział, żebym ja — ja się ożenił!
 Spojrzawszy na kołtun, na twarz, na całą postać rejenta i przypomniawszy sobie jego wiek, Paweł się — przeżegnał.
 — Skrutyusia! — rzekł z chłopska.
 — Ot masz! Cóż to starzec jestem? niedołęga! Pf! u nas się siedmdziesiątletni żenili z młodemi pannami.
 — Co bo tobie? kpisz czy drogi pytasz! — odezwał się Mondygierd.
 Sawicz się niemal obraził.
 — Co bo znowu! powiadam ci, że się żenię!
 — Z kim?
 — Z poczciwą osobą, no, prawda, niemającą dostatków, nie zbyt młodą, ale serce złote i statek wielki.
 — Gdzież ty ją znalazł? — spytał Paweł.
 Sawicz, któremu zwykle płynęły z ust słowa z łatwością wielką, teraz dziwnie się jąkał.
 — Ja przesądów tych żadnych co do urodzenia