Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jak się pan Paweł żenił i jak się ożenił.djvu/31

—   23   —

 — A no baby go rozpieściły — odparł pan Paweł. — Zwyczajnie jak nad sierotą litość miały i to się rozpaskudziło, ale mnie nic do tego, ja ręce umywam.
 W tém nagle coś sobie przypomniał p. Paweł i spytał.
 — A poczęstowaliż waćpana? hę? możebyś się co napił!
 I począł wołać Kaspra, łając go.
 — Czyż i to trzeba przypominać, ty stary niedołęgo! Dajże wódkę i zakąskę, rozumiesz! Gdzie twoja pamięć, wszystko trzeba samemu robić i każdą rzecz łopatą kłaść w głowę.
 Przekąska już była gotowa i Kasper, nie wdając się w usprawiedliwienie, przyniósł ją. Pan Paweł chodził po izbie, ręce powkładawszy w kieszenie. Kasper znikł.
 — Cóż będzie, proszę jaśnie pana? — zapytał kluczwójt.
 Pan Paweł ramionami ruszył.
 — Co ma być! — rzekł, stając przed urzędnikiem. — Serce ludzkie trzeba mieć! to darmo! Mnie ten znajda już kością w gardle siedzi, radbym go jednéj godziny z rąk zdać, ale litość bierze.
 Sięgnął pan Paweł niby od niechcenia do kieszeni i coś w rękę wcisnął kluczwójtowi.
 — Żebyś się darmo nie fatygował — mruczał cicho. — Niech już ten bęben przebędzie tu póki zębów wszystkich nie dostanie. Co robić! Co robić!