Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jak się pan Paweł żenił i jak się ożenił.djvu/177

—   169   —

 Mondygierd pospieszył spełnić duszkiem, uśmiechał mu się ogródek.
 Nadzwyczaj zręcznie, jak to kobiety umieją, naprzód niby po pokoju z p. Pawłem się parę razy przeszedłszy, potém ot tak — przypadkiem wyciągnęła go na ganek, a z ganku do tego, co się ogródkiem zwało.
 Niegdyś to musiał być pewnie ogród, bo w nim siedziało lip kilka i zdziczały agrest tu i owdzie niby kwatery oznaczał, ale czasu bezkrólewia Bałanowicz sadził tu kapustę a jejmość cebulę i te dotąd uzurpowane terrytoryum zalegały. Ścieżki były wązkie i wydeptane tylko. Staréj jabłoni sterczała połowa z boku i smolanka uschła konary obnażone podnosiła z drugiéj strony. Zdziczałe to było i smutne.
 — Wiesz acindziej — odezwała się schodząc z ganku — trzeci dzień Symonowicz tu siedzi. Formalnie się począł zalecać.
 Spojrzała mu w oczy, jakby pytając: Co mam począć?
 P. Paweł kołnierzyki poprawił, zmilczał nieco.
 — Cóż acani dobrodziejka na to? — rzekł poważnie.
 Ruszyła ramionami.
 — To sekatura dla mnie — odezwała się zwolna — nie wiedzieć co robić? Lękam się go z powodu téj sumy, a...
 Paweł ręką machnął.
 O sumie acani dobrodziejka nie masz co my-