Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Hybrydy.djvu/123

tragicznie. Przybrał postać i minę surową, poważną, oblókł się tajemnicą...
 — Kto pani powiedział, że to jest kupczyk? — zapytał.
 — Ale wszyscy tak utrzymują — nie chcąc zdradzić Potomskiego, odezwała się pani baronowa.
 Starża z politowaniem się uśmiechnął.
 — Jakto? byłożby to wątpliwem?
 — Widzisz pani jak on tu jest przyjmowanym... — cicho szepnął złośliwy Starża... i potrząsł głową... — To są umyślnie puszczone wieści... powiadam pani, ale pod największym w świecie sekretem... w tem jest... tajemnica...
 — Tajemnica...
 — Tak jest... której wyjawić nie mogę... — dodał Starża, — powiem tylko pani, jeśli mnie nie zdradzisz, że ten młodzieniec podróżujący incognito należy do jednej z najmożniejszych i najznakomitszych rodzin krajowych... Głowa przewrócona... chce umyślnie uchodzić za kupczyka... aby świat poznać... nie wiem zresztą... jakieś tam głupie romansowe ma plany...
 — W istocie? — spytała baronowa.
 — Tylko na miłość Boga, niechże mnie pani nie zdradzi i zachowa to przy sobie... zaledwie parę osób wie o tem...
 Baronowa popatrzała z dala na Augustyna.
 — Mnie się też — rzekła bardzo cicho — wydawało niepodobieństwem, żeby to był młodzieniec tak nizkiego pochodzenia, zbyt szlachetne ma rysy...
 — Tak... tak! — potakiwał Starża.