Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Hybrydy.djvu/114

Bóg prowadzić będzie, a jednym człowiekiem więcej lub mniej, nic nie znaczy, idzie mi o ciebie...
 — Ale skądże te domysły?
 — Z serca, które ci sprzyjało... rób jak chcesz... ale pamiętaj... są kałuże, z których grzęzawicy się nie wychodzi...
 Zmieszany coraz bardziej Wincenty protestował, z mowy jego jednak znać było, że niezupełnie czystym i niewinnym się poczuwał... Gucio milczał... i uchodził ścigany ciągle przez niego...
 Tak doszli do ulicy...
 — Miałeś do mnie prośbę — dodał Augustyn — mów, bo odejść muszę.
 Darnocha zamilkł, widocznie do najwyższego stopnia zakłopotany.
 — Tak jest — rzekł — miałem, ale teraz nie mogę już udać się z nią do ciebie... Przed godziną... grałem i przegrałem wszystko, com miał... idzie o to, abyś mi pomógł chwilową pożyczką... którą zwrócę... ręczę... gdyż jestem w największym w świecie kłopocie... a nie mogę udać się do kogo innego...
 — Wyjedziesz z Wiesbadenu? — zapytał Gucio — jakie są twoje projekta, co myślisz robić z sobą... ja potrzebuję o tem wiedzieć...
 — Ja się nie mogę ani obowiązywać, ani tłumaczyć... postępujesz ze mną, jak z małym chłopcem...
 — Wincenty, uderz się w piersi, zasłużyłeś na to... poszanowałbym cię, gdybyś dbał i zasłużył na szacunek... Otwarcie ci powiem... pożyczysz —