Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/373

 — Gdyby cię tak lada co nie poruszało to bym ci mógł miłą uczynić niespodziankę!
 — Miłą? cóżby to być mogło? obojętnie zapytał młody chłopak uśmiechając się niedowierzająco. — Miłą?
 — Wystaw sobie, że przypadek, istny przypadek przyprowadził tu Hannę... ona się tak z tobą widzieć pragnie...
 — Hannę? zapytał Władek podnosząc się i rumieniąc... ale to nie może być? Cóż by ona tu robiła?
 — A gdyby tylko asindzieja zobaczyć pragnęła? cóżby to tak było dziwnego?
 — Byłoby dziwne, Dziaduniu, bo któż by mógł do takiego niedobitka człowieka choć trochę się przywiązać...
 — Są serca — rzekł Dziad.
 — Czyż są serca?
 — Ale tylko u nas, dodał stary z przyciskiem...
 — Więc gdzież Hanna? zapytał niespokojnie Władek.
 — Może jest i tu? ale czyż byś czuł się na siłach ją widzieć?
 — A! bardzo bym pragnął!
 Dziad wstał i wyszedł do salonu, ujął Hannę