Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bracia rywale.djvu/85

nigdzie nie znaleźliśmy. Tem nas to bardziej obeszło, że nam samym z jejmością Bóg, co dał dziatek, to pozabierał...
 Mówiąc to patrzał Wackowi w oczy...
 — Ile lat temu, jak bratowa pańska z owem dziecięciem zniknęła? — zapytał.
 Obliczał na palcach Rewnowski, niezmiernie zaciekawiony pytaniem.
 — A niewiadomo panu, jak na chrzcie było imię owej córeczce? — dodał Wacek.
 — Jak nie ma być wiadomo, kiedym metryki o to wertował! — rzekł sąsiad... Imie jej było Konstancja...
 Paczura w ręce uderzył, i za głowę się pochwycił.
 — O cudowne zrządzenie! — zawołał, — ja znam synowicę pańską...
 Zerwał się Rewnowski za ramiona go chwytając. —
 — Zbawco ty mój, dobrodzieju! mów! gdzie? jak!
 I nie czekając odpowiedzi, począł na cały głos wołać:
 — Jejmość! Jejmość! Basieńku!
 Mimo wrzawy, głos ten widać doszedł do powołanej, i wbiegła niespokojna w ganek kobiecina, małego wzrostu, otyła, z jasnemi włosami, nie młoda, ale jeszcze rumiana i świeża, z twarzyczką o drobnych rysach, i nosku zadartym, który niegdyś bardzo być musiał wdzięczny.
 — Co mój aniele? — co? — poczęła wołać.
 — Basieńku! złoto moje! Cud, ten oto pan... jakże..? Paczura — zna naszą synowicę zaginioną, Kostusię Rewnowską.
 Oboje przypadli do Wacka: — A mów! a zlituj się!
 Nie ręcząc tedy za nic, całą historyę panny Konstancyi, tak jak ją nie jeden raz z ust samej starościny słyszał, opowiedział Wacek — i dopiero mu teraz na myśl przyszło, że wprawdzie sierocie mogło to przynieść szczęście, ale nieochybnie ją od niego oddalić.. Ścisnęło mu się serce, ale już nie było co czynić, tylko