Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Boża opieka.djvu/169

 — A łzy tej kobiety?
 — Dajno pokój, to są romanse — zawołał podskarbic — mówmy o tem, co jest.
 Dumny pan zbliżył się do sługi.
 — Co on myśli czynić z sobą?
 — Któż to on? — rzekł Brzeski.
 — Nie nudź mnie i nie doprowadzaj do niecierpliwości, gdy aż nadto rozumiesz. No, on, ty przecie wiesz o nim.
 — Ja tam nic nie wiem — bąknął kuternoga.
 — Czuję się w obowiązku pewnej restytucyi, a radbym, żeby sobie gdzie ztąd daleko ruszył. Rozumiesz... Niech się wybierze do... do... no! dokąd chce, byle daleko; dam mu pomoc... mogę mu coś ofiarować.
 — Ani ten on nie przyjmie, ani ja mu będę śmiał to proponować...
 — No, cóż z sobą robi?
 — Albo to ja go prowadzę... Zrobi, co zechce...
 — Przyszléj go do mnie...
 Brzeski potrząsł głową — Nie pójdzie, i ja go nie poszlę.
 — Patrzże tylko, stary ty bigocie — zawołał zniecierpliwiony podskarbic — że ty przez źle zrozumianą o niego troskliwość gubisz go. Przecież go nie zjem. Dałbym mu do kaduka jakie tysiąc czerwonych złotych, żeby się z kraju wyniósł. Hm? Dwór saski zawsze jeszcze pamięta straconą Polskę... pełno tam naszych, znalazłby protekcyą, przyjętoby go do wojska...
 — Tak! śliczna planta! — rozśmiał się Brzeski — ale do czego jemu to wszystko? Gadajmy otwarcie, kiedy już o tem pan mówić każe. On młody, pan stary... są świadki i dowody, co się stało; póki pan żyjesz, milczymy... a potem... on swe prawa odzyszcze...
 Podskarbic aż się rzucił.
 — Niedoczekanie wasze! Ja żyć będę, tyś starszy odemnie, a gdy ciebie nie stanie, jak dowiodą? jak?
 — To moja rzecz — spokojnie dodał Brzeski. — Jam starszy, ale pan żyłeś nie szczędząc życia, a ja sobie pomaleńku... Toć zobaczemy, co Bóg da. — Zimna