Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Adama Polanowskiego notatki.djvu/95

kilku, ale skarał mnie pan Bóg tem, że się we mnie rozkochała.
 Z początku temu wierzyć nie chciałem, anim przypuszczał, gdy mi pierwszy Szaniawski oczy otworzył. Było to czasu pobytu owego w Żółkwi przed koronacją, gdy ścisk był niezmierny.
 Staliśmy z nim razem pod strychem w izdebce takiéj, że ledwie między dwoma na ziemi siennikami naszemi przejść było można. Szliśmy zwykle spać nadedniem znużeni tak że i do rozmowy ochoty brakło.
 Powiada mi nagle śmiejąc się przyjaciel.
 — Pilnuj no się Adasiu, bo cię Kostucha zabierze.
 — Co tobie? jaka? — spytałem.
 — Niewidzisz nic?
 — Cóż mam widzić?
 — Toć Federba cię oczyma zjada i za tobą biega nie bez kozery...
 We mnie się wszystko zburzyło.
 — Słuchaj — rzekłem głupie to żarty — daj mi pokój bo gniewać się będę. Cożem ja u ciebie nie wart więcéj nad to, żebym Federbie służył?
 — Nie myślę wcale żartować — poważnie odparł Szaniawski — ale widzę żeś ślepy, bo patrzysz tylko na Felicję, która się od ciebie odwraca, a tymczasem stara Kostucha za tobą biega!! albo ci to wielkie szczęście przynieść może, jeżeli ambitnym zechcesz być, albo — pomstę jéj na siebie ściągniesz, co niebezpieczną rzeczą jest...
 — Bój się Boga — zawołałem — cóż ona mi zrobić może? W najgorszym razie ode dworu mnie odsadzi? pojadę do domu...