Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żywot i sprawy Pełki.djvu/467

 — Hej, panie rotmistrzu, — rzekł, zbliżając się doń Żaba — co się stało, trudno odrabiać. Żenicie się, daj Boże szczęśliwie... nie powiem nic, tylko że mi się serce ściska nad losem naszej pani! Wszyscyśmy na to patrzali, cały o tem świat wie, że ona nigdy do nikogo przywiązania nie miała, tylko do was, w nikim takiej wiary, jak w was. Żeby nie matka, dawnoby ona była żoną waszą...
 — I ja tak myślę — rzekł Pełka, wzdychając.
 — Teraz tylkoby ją przyjść i wziąć, sama się wam prosiła...
 — A no, matka jest...
 — Ale to już nie to, co bywało! — rzekł Żaba: — straciła wiele buty, poszedłszy za Cyrulskiego. Teraz tylko płacze i modli się, Boga za stare grzechy przepraszając. Zato pisarzowa śmielsza i ma swoją wolę w domu! Już nie bez przyczyny wołała was do siebie... boć przecie nie na obronę... nic jej nie grozi.. Ale serce przemówiło...
 Pełka usta zagryzł...
 — A! gdybyście ją widzieli jak wygląda! — mówił Żaba z uśmiechem — Ja jakem żyw piękniejszej nie widziałem kobiety... Nie starzeje, nie więdnieje, tylko zdaje się rozkwita coraz. Drugiej takiej niema na świecie.
 — To prawda! — cicho westchnął Pełka.
 Powracający Rożański ze Zboińskim nie dali mówić więcej, gospodarz przypomniał poniewczasie, iż tam niebezpiecznego Żabę zostawił, rad był kusiciela przepędzić. Jakoż na widok jego dworzanin z ganku zeskoczył i do koni zaraz poszedł...
 Po wieczerzy... rozeszli się wszyscy skoro. Rożański worek z talarami zabrał i do oficyny poszedł. Tu złożył je na stole przy Żabie.
 — Com przyrzekł, przynoszę, — rzekł — wyleż się waszmość jak należy, jutro takim chłódkiem jedź... Pełka mi smutny, waszmość