Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żywot i sprawy Pełki.djvu/117

 Na tyłach była pusta izba jakimś cudem do najęcia, zaprowadził ich niby ją opatrywać. Byli sami.
 — Rzecz ci krótko opowiem, — rzekł Rożański — mój dobry przyjaciel... ot ten, kocha się w pannie... pilno mu ją widzieć, gotów i szyją nałożyć... Musi się przedrzeć przez obóz, aby się z nią zobaczyć i powrócić. Pomożesz?
 Lejbuś głową zaczął kiwać.
 — Co to do mnie należy, — rzekł — ale gdyby Jerozolimę naszą oblegali... a żebym ja się kochał nie wiem jak — nie porzuciłbym Jerozolimy dla kochanki...
 Pełka się zarumienił, Rożański zagryzł usta.
 — Nie pleć, — rzekł do żyda — on sam jeden Krakowa nie obroni...
 — Tak, a gdyby jutro tak powiedziało stu, a pojutrze tysiąc... i poszli do kochanek...
 — Pomożesz, czy nie? daj choć radę, mów, zapłacę... — zawołał Pełka.
 — Proszę pana, — odezwał się Lejbuś, śmiejąc — to się rozumie, że się płaci, a nie wszystko można zrobić za zapłatę...
 — Niech cię kaci rwą! — wykrzyknął zniecierpliwiony Rożański — chcesz czy nie?
 Uśmiechnął się Lejbuś.
 — Wielkie z panów rycerstwa gorączki, — rzekł — a na biednego żydka zawsze tylko z pięścią i z krzykiem. Jak ja pana poprowadzę i jak nas dwóch złapią, obu mogą powiesić, jak ja pójdę i mnie schwycą, to się wykręcę. Prowadzić, to jest gorsza rzecz, niż iść.
 — Radźże...
 Przez czas rozmowy Lejbuś się wpatrywał w Pełkę.
 — Jabym chciał honor pański wiedzieć — rzekł wkońcu.
 — Jestem Pełka z Gołczwi...
 — Ja to sobie zaraz myślałem, mnie pana pokazywali zdaleka na murach przy panu kasztelanie... Mój dziadek miał arendę w Gołczwi...