Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ładowa pieczara.djvu/114

się do kolan z pewnym rodzajem dobrodusznéj ironji.
 — Tak, jasny panie, to ja! nie mylisz się!
 — Coż to za dzień nadzwyczajności! — zawołał Juljusz — co to za komedya? powiedz mi, patrzę i oczom nie wierzę... Ty... tutaj, w tym stroju, wytłumaczże mi proszę tę zagadkę, ale naprzód uścisnijmy się po staremu.
 To mówiąc przyskoczył gorąco i ucałował starego, który przejęty jakiemś uczuciem, silnie go objął w milczeniu, i gdy ręce opadły, łza mu w oku zabłysła.
 — Na Boga! nie jesteś-li w niebezpieczeństwie jakiém? Kryjesz się i uciekasz? mów? co to jest, szczęściem mogę ci być pomocą.
 Hryć Soroka, gdyż to on był, znowu ironicznie się tylko uśmiechnął.
 — E! mój panie Juljanie, — rzekł rubasznie — nie szukajcie darmo po głowie dziwolągów; ani się kryję, anim przebrany, a jeśli grozi komu niebezpieczeństwo, to pewnie nie mnie.
 Słów tych nieuważał Juljusz, który począł nalegać gorąco.
 — Na Boga, mój zacny i poczciwy nau-