Strona:Iwan Turgieniew-Pierwsza miłość.djvu/46

 — Co do mnie, przekładam Hugo’na nad Byrona, — zauważył hrabia obojętnie, — bardziéj zajmujący.
 — Hugo jest pierwszorzędnym autorem, — żywo przerwał Majdanow, — a mój przyjaciel Tonkoszejew w swoim hiszpańskim romansie „El-Trubadore...“
 — Ach, to ta książka z odwróconemi znakami zapytania? — zauważyła Zeneida.
 — Tak. W Hiszpanii taki zwyczaj. Chciałem więc powiedziéć, że Tenkoszejew...
 — Eh! zaczniecie znowu spór o klasycyzmie i romantyzmie... nudy! — bez ceremonii przerwała Zeneida. — Bawmy się lepiéj.
 — W fanty? — spytał Łuszyn.
 — Nie, nie chcę, — w porównania.
 Była to zabawa przez nią samę wymyślona, a polegała na tém, że wymieniano jaki przedmiot, i każdy starał się wynaléźć dla niego najodpowiedniejsze porównanie. Komu się najlepiéj udało, otrzymywał nagrodę.
 Zeneida zbliżyła się do okna. Słońce tylko co zaszło. Ponad złoto-zielonawym blaskiem unosiły się długie, purpurowe obłoki.
 — Do czego są podobne te chmury? — spytała, i nie czekając odpowiedzi, zaczęła mówić sama:
 — Podług mnie, są one podobne do tych purpurowych żagli, które rozpięto na złocistym okręcie Kleopatry, gdy płynęła na spotkanie Antoniusza. Pamiętasz, panie Majdanow? niedawno opowiadałeś mi o tém.
 Jak Poloniusz w „Hamlecie“ przyznaliśmy jednogłośnie, że chmury rzeczywiście przypominały okręt Kleopatry i że niepodobna znaléźć lepszego porównania.
 — A ile lat wtedy miał Antoniusz? — spytała Zeneida.
 — Musiał być młodym, — bez namysłu zauważył Malewski.
 — Naturalnie, że młody, — potwierdził Majdanow.