Strona:Iliada2.djvu/142

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.
W. 304.

Jak lew na górach karmion, niecierpliwy głodu.

To porównanie bardzo ieſt podobne do owego, którego użył Izaiasz Prorok w Rozdz: XXXI. W. 4. gdzie sam Bóg do lwa się przyrównywa.

W. 314.

Za co czci nas, iak bogów, Licyyska kraina?

Mowa Sarpedona pełna ślachetnych sentymentów. Wdzięczne ludy dawały w ofierze swoim bohatyrom grunta. Sarpedon chce się okazać godnym tych hołdów, które od swego narodu odbierał. Jeſteśmy, mówi, czczeni, iak bogowie. Ale iakaż, uważa Euſtatius, byłaby niesprawiedliwość, gdyby ten odbierał cześć bozką, który ledwie wart bydź człowiekiem? Kto ieſt wyższy w godności, powinien razem bydź wyższy w cnocie, i wielkie czynić posługi społeczności.

W. 329.

Ale gdy nad człowiekiem wisi wyrok srogi,
I tysiączne do śmierci prowadzą nas drogi;
Pódźmy walczyć, i wpośród krwawego pogromu,
Lub mieymy z kogo chwałę, lub z nas daymy komu.

Równie ślachetny wyraz w Wirgiliuszu.

 
Stat sua cuique dies, breve et irreparabile tempus
Omnibus est vitæ; sed famam extendere factis,
Hoc virtutis opus.

Æneid: Libr: X. v. 467.

 
„Zycie krótkie, niezwrotne: wytknięte godziny
„Każdemu; ale sławę uwiecznić przez czyny,
„To godne dzieło cnoty.