Strona:Ignàt Herrmann - Ojciec Kondelik i narzeczony Wejwara Cz. 3.djvu/52

Besedy przed salonem Kaska niecierpliwie przechadzał się młody mężczyzna.
 — Hawrdo ! — zawołał Wejwara zdziwiony. — Co ty tu robisz?
 Kolega Hawrda odpowiedział pytaniem:
 — Powiedz mi, czy niema tam Amalki Myszkówny, Wejwaro?
 — Myszkówny? Przyznam ci się, że wszystkich tych dam nie znam z nazwiska...
 — Niepodobna, ażebyś jej nie znał, ona zna dobrze pannę Kondelikównę, należała do gospodyń wieczorku.
 — Aha, już wiem, w tym szarym kostyumie. Jest, jest, cóż dalej?
 — Wejwaro, muszę z nią pomówić. Pomiędzy nami coś zaszło, powiedziałem zatem, że do Karafiatów nie pójdę, myślałem, że i ona także nie pójdzie, ale niestety! poszła. Ktoś mi tu wchodzi w drogę. W gruncie rzeczy ta nasza sprzeczka, to głupstwo, ale właśnie dlatego muszę z nią pomówić, przyszłość moja zależy może od tej rozmowy.
 — No, więc idź! — radził lakonicznie Wejwara.
 — Idź! Łatwo się to mówi — odpowiedział podrażniony Hawrda rozchylił palto. — Patrz, mam spodnie w kratkę! Jesteście wszyscy w czarnych ubraniach, a ja zdecydowawszy się, że nie pójdę, wcale się nie przygotowałem. Czamarę i czarną kamizelkę wziąłem przypadkowo, kołnierzyk kupiłem sobie teraz, ale w jasnych spodniach w kratkę nie mogę tam wejść.