Tak przeszliśmy do Palestyny. Idźmy zaraz do Jerozolimy, za którą całe pokolenia pobożnych żydów tęskniły jak jeleń za źródłem wód, a do której i nas serca ciągną, boć to miejsce uświęcone męką, śmiercią i zmartwychwstaniem Pana Jezusa.
Głównym kościołem Jerozolimy jest czcigodna bazylika Bożego Grobu, czyli Zmartwychwstania Pańskiego, która zamyka w sobie także Górę Kalwaryjską. Na tem miejscu najgłębsze wzruszenie pielgrzyma niestety co chwila się zderza z falami oburzenia na kłótnie pątników różnych wyznań i obrządków chrześcijańskich i na sromotne wprost zaniedbanie bazyliki wskutek trwałej niezgody Greków, Ormian, Koptów i łacinników.
Kapłanowi wprawdzie brzmią w uszach słowa anioła: Jesum quaeritis Nazarenum, crucifixum? Surrexit, non est hic! (Marc. 16), ale chciałby jednak miejsce największego cudu, cudu zmartwychpowstania Pańskiego, widzieć w stanie godniejszym, w stanie, któryby trwale odpowiadał lepiej przepowiedni Jezajasza: erit sepulcrum eius gloriosum (Is. 11, 10).
Do tego tematu pozwolę sobie jeszcze powrócić.
Naprzód chciałbym się jednak podzielić najsilniejszem wrażeniem, jakie odniosłem w Palestynie, to jest wrażenie o całkowitej likwidacji starego zakonu.
Znamy proroctwo Malachjasza: „Nie mam chęci do was, mówi Pan Zastępów, i daru nie przyjmę z ręki waszej, bo od wschodu słońca aż do zachodu wielkie jest imię moje między narody, a na każdem miejscu poświęcają i ofiarują imieniowi Memu ofiarę czystą“ (Mal. 1, 10-11). Wiemy też, że w chwili, gdy Chrystus na krzyżu umierał, zasłona w świątyni jerozolimskiej rozdarła się na poły od góry aż do dołu (Mat. 27,51). To oznaczało koniec starego zakonu i odtąd śpiewamy: Et antiquum testamentum novo cedat ritui!
W Jerozolimie staje się ta likwidacja starego zakonu naoczną i namacalną. Olbrzymi plac, na którym stała świątynia żydowska, od wieków świeci pustką. Dwa meczety muzułmańskie, jeden Omara, drugi Aksy, giną na przestrzeni tak wielkiej, której obwód wynosi 1568 metrów. Piękny zresztą meczet
