Strona:Henryk Sienkiewicz - Legjony.djvu/107

uprzejmy gospodarz polecił jeszcze Gromadzkiemu odprowadzić ich do gospody, tem bardziej, że czynił się już wieczór, wieczorami zaś zdarzały się często awantury między pijaną młodzieżą a pruskiemi rontami.
 Zaraz gdy wyszli, piegowaty Gromadzki rzekł:
 — Miło mi poznać przyszłych kamratów. Niech żyją legjony!
 — To waćpan idziesz z nami? — zapytał Marek.
 — A spodziewam się! Milszy mi karabin, niż pióro. Ale niech obywatel nie nazywa mnie waćpanem, tylko obywatelem. W legjonach tak sobie wszyscy mówią.
 — Powiedz mi tedy, obywatelu — ozwał się Cywiński — jakim sposobem masz nazwisko polskie, a mówisz jak cudzoziemiec?
 — Bo mój dziad był przy królu Leszczyńskim, ojciec umarł w Lotaryngji, a ja się tam wychowywałem i do Polski przyjechałem dopiero na insurekcję.
 — Biłeś się pod Kościuszką?
 — Biłem się z Prusakami pod Dąbrowskim.
 — Tośmy koledzy, bo i ja odbywałem tę wojnę.
 — W takim razie zaproponuję wam co innego. Zamiast do waszej gospody, pójdziemy na Stare Miasto oblać dawną służbę i nową znajomość.
 Cywiński spojrzał na niego przyjaźnie.
 — Dobrze. Wyglądasz obywatel, bez urazy, jak indycze jaje, aleś tęgi chłop.
 — Ba, to nic jeszcze! Żebyście wiedzieli, jak ja piegowacieję latem!