Strona:Henryk Sienkiewicz-W pustyni i w puszczy.djvu/460

—   452   —

w pierwszej chwili chciał ich odpędzić i jeśli tego nie uczynił, to jedynie z tego powodu, by nie podkopywać powagi Kalego.
 Jednakże przywołał go natychmiast.
 — Czy to ty — zapytał — kazałeś czarownikom iść z nami?
 — Kali kazać, albowiem Kali jest mądry.
 — Więc pytam jeszcze raz, dlaczego twoja mądrość nie pozostawiła ich w domu?
 — Bo gdyby M’Kunje i M’Pua zostać, wówczas obaj namawiaćby Wa-himów, żeby Wa-himowie zabić Kalego po powrocie, ale jeśli oni iść z nami, Kali na nich patrzeć i pilnować.
 Staś pomyślał chwilę i rzekł:
 — Może masz słuszność, jednakże zwracaj na nich dzień i noc pilną uwagę, gdyż źle im patrzy z oczu.
 — Kali mieć bambus — odpowiedział młody Murzyn.
 Karawana ruszyła. Staś w ostatniej chwili rozkazał, by zbrojna w remingtony gwardya zamykała pochód, gdyż byli to ludzie upatrzeni przez niego, wybrani i najpewniejsi. Podczas ćwiczeń z bronią, które trwały dość długo, przywiązali się w pewnym stopniu do swego młodego wodza, a zarazem, jako najbliżsi jego dostojnej osoby, uważali się za coś lepszego od innych. Obecnie mieli czuwać nad całą karawaną i chwytać tych, którymby przyszła chętka drapnąć. Było do przewidzenia, że gdy rozpoczną się trudy i niebezpieczeństwa, nie zbraknie także i zbiegów.