Strona:Henryk Sienkiewicz-Potop (1888) t.5.djvu/256

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

po kościołach i śpiewano „Te Deum laudamus!” Gdy jechał lasem, to sosny ciemne, gdy polami, to łany zbóż złocistych, wiatrem kołysane, zdawały się powtarzać, szumiąc radośnie:

— Szwed pobit! Warszawa wzięta! Warszawa wzięta!




KONIEC TOMU PIĄTEGO.