napadać przeciw rozkazowi i salwie-gwardyi królewskiej.
Tu zwrócił się do Kmicica:
— Cóż tedy opowiadasz kawalerze i dlaczego, w jakim zamiarze chcesz wielebnych ojców i nas tu obecnych przestraszyć?
Kmicic stał jak oskarżony przed sądem. Z jednej strony brała go rozpacz, iż jeśli mu nie uwierzą, klasztor stanie się łupem nieprzyjaciela, z drugiej wstyd go palił, bo sam widział, że wszystkie pozory przemawiają przeciw jego wiadomościom i że łatwo za kłamcę poczytany być może. Na myśl o tem gniew szarpał go, rozbudzała się w nim przyrodzona popędliwość, grała obrażona ambicya, budził się dawny, półdziki Kmicic. Ale łamał się póty sam z sobą, aż się złamał, przywołał wszystką cierpliwość i powtarzając sobie w duszy: „Za grzechy moje! za grzechy moje!…“ — odrzekł z mieniącą się twarzą:
— Com słyszał, powtarzam jeszcze raz: Weyhard Wrzeszczowicz ma napaść na klasztor. Terminu nie wiem, ale myślę, że prędko się to stanie… Ja ostrzegam, a na waszmościów spadnie odpowiedzialność, jeśli nie usłuchacie!…
Na to pan Piotr Czarniecki odrzekł z przyciskiem:
— Powoli, kawalerze, powoli… Głosu nie podnoś!
Poczem pan Piotr Czarniecki przemówił do zgromadzonych:
— Pozwólcie mnie, zacni ojcowie, zadać kilka pytań temu przybyszowi…
— Waćpan nie masz prawa mi ubliżać! — krzyknął Kmicic.
