Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/097

on się tam już zmienił — to czarownik! Ty, Wasyl, nie wiadomo kogo tam znajdziesz w czeluści.
 Wasyl, który splunął już w dłonie i obejmował właśnie niemi spisy, wstrzymał się nagle.
 — Na Lacha pójdę — rzekł — na czorta nie.
 Ale tymczasem związano drabiny i przystawiono je do otworu. Źle było i po nich wchodzić, bo się zaraz wygięły na związaniu i szczeble cienkie trzeszczały pod stopami, które na próbę na najniższym stawiono. Ale począł wchodzić sam Hołody, wchodząc zaś, mówił:
 — Ty panie szlachcic widzisz, że to nie żarty. Uparłeś się na górze siedzieć, to siedź, ale się nie broń, bo my cię dostaniem i tak, choćby i cały chlew mieli rozebrać. Ty miej rozum!
 Nakoniec głowa jego dotknęła czeluści i pogrążała się w niej zwolna. Nagle dal się słyszeć świst szabli, kozak krzyknął strasznie, zachwiał się i padł między mołojców, z rozwaloną na dwie połowy głową.
 — Koli, koli! — zawrzasnęli mołojcy.
 W całym chlewie powstał straszliwy zamęt, podniosły się krzyki i wołania, które zgłuszył grzmiący głos pana Zagłoby:
 — Ha, złodzieje, ludojady, ha basyłyki! do nogi was wytłukę, szelmy parszywe! Poznajcie rycerską rękę. Ludzi uczciwych po nocy napadać! w chlewie szlachcica zamykać — ha łotry! W pojedynkę ze mną, w pojedynkę, albo i po dwóch! Chodźcie no sam! ale łby zostawcie w gnoju, bo poucinam; jakom żyw!
 — Koli, koli! — wołali mołojcy.
 — Chlew spalimy!
 — Ja sam spalę, bycze ogony, byle z wami!
 — Po kilku! po kilku naraz! — krzyknął stary ko-