Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/088

 Nastała chwila milczenia, tylko z za innych ścian dochodziło szeptanie.
 — Wszędy są, wszędy pilnują! — mruknął Zagłoba.
 I poszedł ku przeciwległej ścianie.
 Tym razem doszedł go chrzęst żutych obroków i parskanie koni, które widocznie stały tuż, a między nimi mołojcy rozmawiali leżący, bo głosy dochodziły z dołu.
 — Hej — mówił jeden — my tu jechali nie śpiąc, nie jedząc, koniom nie popasając po to, by na pale w obozie Jaremy poszli.
 — To już pewno, że on tu jest?
 — Ludzie, co z Jarmoliniec uciekli, widzieli go, jako ciebie widzę. Strach co mówią: wielki on jak sosna, we łbie dwie głownie, a koń pod nim smok.
 — Hospody pomyłuj!
 — Nam tego Lacha z żołnierzami zabrać i uciekać.
 — Jak uciekać? Konie i tak zdychają.
 — Źle, braty ridnyje. Żeby ja był atamanem, tak jaby temu Lachowi szyję uciął i do Kamińca choć piechotą wracał.
 — Jego ze sobą pod Kamieniec weźmiemy. Tam z nim atamany nasze poigrają.
 — Pierwej z wami dyabli poigrają — mruczał Zagłoba.
 Jakoż mimo całego strachu przed Bohunem, a może, właśnie dlatego, przysiągł sobie, że się żywcem nie da wziąć. Jest wolny od pęt, szablę ma w ręku — będzie się bronił. Rozsiekają go, to rozsiekają; ale żywcem nie wezmą.
 Tymczasem parskanie i stękanie koni, widocznie