Strona:Henryk Sienkiewicz-Na polu chwały 1906.pdf/7

 Spodziewał się bowiem, że na otwartem miejscu bądź co bądź bezpieczniej jest niż w borze.
 Ale właśnie w tej chwili pachołek jadący na przedzie z kafarkiem, zawrócił nagle konia, poskoczył ku karocy i począł mówić coś szybko do woźnicy i do czeladników, którzy odpowiadali mu urywanemi słowy, jak się mówi w chwilach, w których niema czasu do stracenia.
 — Co tam? — zapytał pan Pągowski.
 — Cości słychać, panie, od polany.
 — Wilki?
 — Jakowyś hałas. Bóg wie co!
 Pan Pągowski już miał dać rozkaz, aby czeladnik jadący z kafarkiem skoczył naprzód i zobaczył, co się dzieje; ale pomyślał, że w takich razach lepiej nie zostawać bez ognia i trzymać się kupy, a dalej, że na widnej polanie obrona łatwiejsza niż wśród boru, więc kazał jechać dalej.
 Po chwili jednak pachołek znów pojawił się przy oknie karocy.
 — Dziki, panie — rzekł.
 — Dziki?
 — Słychać okrutne rechtanie, na prawo od drogi.
 — To chwała Bogu!
 — Ale może je wilcy napadli.
 — To też chwała Bogu. Przejedziemy mimo bez zaczepki. Ruszać!
 Jakoż przypuszczenie czeladnika okazało się słuszne.
 Wyjechawszy na polanę, ujrzeli na jakie dwa lub trzy strzelenia z łuku przed sobą na prawo od drogi zbitą kupę dzików, którą otaczał ruchliwy wieniec wilków. Straszliwe rechtanie, w którem nie było trwogi ale wściekłość, rozlegało się coraz potężniej. Gdy karoca posunęła się ku środkowi polany, pachołkowie,