Strona:Henryk Sienkiewicz-Na polu chwały 1906.pdf/58

 — A czemu acan zowiesz mnie Pompejuszem? — zapytał.
 — Boś tego godzien.
 — A może dlatego, żeś kiep?
 — Bij, kto w Boga wierzysz! — zawołał Jan.
 Lecz pan Jacek miał już widocznie też dosyć rozmowy, bo nagle poderwało go coś z miejsca i skoczył jak kot ku Bukojemskim.
 — Słuchajcie, zawalidrogi, — rzekł zimnym jak stal głosem — czego wy odemnie chcecie?
 — Krwi! — zawołał Mateusz Bukojemski.
 — Nie wywiniesz się! — krzyknął Marek.
 — Wychodź zaraz!... — dorzucił, chwytając się za bok, Mateusz.
 Lecz Cypryanowicz wsunął się szybko między nich.
 — Nie pozwolę! — zawołał. — To cudzy dom.
 — Tak! — przyświadczył Taczewski — to cudzy dom i nie uczynię tego panu Pągowskiemu, abym was miał pod jego dachem popłatać, ale jutro znajdę was!
 — To my cię jutro poszukamy! — huknął Mateusz.
 — Szukaliście zaczepki, dawaliście okazye cały dzień — dlaczego? — nie wiem, bom was nie znał, ani wy mnie — ale przypłacicie mi to, bo za moją obrazę, nie czterem, ale dziesięciu do oczu stanę.
 — O wa! o wa! dość będzie jednego. Widać to, żeś o Bukojemskich nie słyszał — zawołał Jan.
 Lecz Taczewski zwrócił się nagle do Cypryanowicza.
 — Mówiłem o czterech — rzekł — ale może i waćpan łączysz się z tymi kawalerami?
 Cypryanowicz skłonił się grzecznie.
 — Skoro waść o to pytasz...
 — Ale my pierwsi i po starszeństwie. Od tego nie odstąpim. Obiecaliśmy ci ją i usieczem każdego, który ci w drogę wejdzie.