Strona:Henryk Sienkiewicz-Na polu chwały 1906.pdf/231

przeciw Bogu i ojczyźnie. Zakonotuj to sobie dobrze, że kmieć to nie twaróg i zbytnio go wyciskać nie wolno. Ja ludzkiemi łzami nie żyję — i o tem pamiętam, że przed Bogiem wszyscyśmy równi.
 Nastała chwila milczenia, poczem Wilczopolski chwycił rękę pana Serafina i podniósł ją do ust.
 A ów rzekł:
 — Widzę, że mnie rozumiesz.
 — Rozumiem, mój jegomość, — odrzekł młodzian — i to jeno odpowiem: mało sto razy chciałem do oczu panu Pągowskiemu powiedzieć, żeby innego szukał ekonoma, mało sto razy chciałem służbę porzucić, ale cóż! — nie mogłem!
 — Czemu zaś? pracy po świecie nie brak...
 A Wilczopolski zmieszał się i począł mówić jakby zająkliwie:
 — Nie... zdarzyło się... nie mogłem... tak ot, z dnia na dzień się zostawało. Przytem... była srogość i nie było srogości...
 — Jakto?
 — Że do roboty zbyt gnano — prawda, i na to nikt nie mógł zaradzić, ale co do kar, co do bicia ludzi, powiem krótko: zamiast rózg były słomiane powrósła...
 — Któż był taki litościw? — acan?
 — Nie. Jenom wolał anielskiej niż dyabelskiej woli słuchać.
 — Rozumiem, ale mów: czyjej woli?
 — Panny Sienińskiej.
 — A a!... Takaż to ona była?
 — Jako właśnie anioł. Ona się także bała nieboszczyka, który dopiero w ostatnich czasach zaczął na jej każde słowo zważać. Ale już ją tam tak wszyscy miłowali, że każdy wolał się na gniew nieboszczyka narazić, niż jej prośby nie usłuchać.