Strona:Henryk Sienkiewicz-Na polu chwały 1906.pdf/159

kasz. — Co się dotychczas nagrzeszyło, to po odpuście z pleców spadnie, bo od tego i odpust; a co się potem narobi, to już ksiądz wobec nieprzyjaciela in partykulo mortis odpuści.
 — Chcesz waćpan powiedzieć: in articulo.
 — Wszystko jedno, byle pokuta była szczera.
 — Jak to waćpan rozumiesz? — zapytał rozbawiony pan Pągowski.
 — Jak to rozumiem? Kazał ostatnim razem po spowiedzi ksiądz Wiór, żebyśmy sobie dali po trzydzieści dyscyplin, a myśmy sobie dali po pięćdziesiąt. Bo myśleliśmy tak: skoro to Niebieskim Potęgom smakuje — no! — to niech się najedzą!
 Na to uśmiechnęła się nawet poważna pani Winnicka, a panna Sienińska pochowała całkiem twarz w zarękawek, jakby chcąc sobie nosek rozgrzać.
 Spostrzegł to Łukasz, spostrzegli i inni bracia, że odpowiedź śmiech wzbudziła, więc umilkli, nieco urażeni, i przez czas jakiś słychać było tylko zgrzyt łańcuchów w kolasce, parskanie koni, chlupot błota pod kopytami i krakanie wron, których ogromne stada pławiły się w słońcu, lecąc od miasteczek i wsi do borów.
 — Hej! czują już, że będzie żarcia w bród! — rzekł, wiodąc za nimi oczyma najmłodszy Bukojemski.
 — Ba! wojna dla nich żniwo! — zauważył Mateusz.
 — Jeszcze one jej nie czują, bo do niej daleko — rzekł pan Pągowski.
 — Daleko czy blizko, ale pewna!
 — A skąd waćpan wiesz?
 — Przecie wszyscy wiemy, o czem była mowa na sejmiku i jakie instrukcye pójdą na sejm.
 — Prawda, ale nie wiadomo, czy wszędzie było tak samo.