Strona:Henryk Sienkiewicz-Na polu chwały 1906.pdf/103

 Lecz po twarzy Jacka boleść przemknęła nanowo, pocałował księdza w rękę i rzekł:
 — Jedną jeszcze mam prośbę, ojcze i dobrodzieju mój, abym mógł z wami jechać teraz i pozostać aż do wyjazdu w plebanii... Stąd tamte dachy widać i tu mi... zablizko...
 — Jakże! sam chciałem ci to proponować i z ust mi to wyjąłeś. Nic tu po tobie — i z duszy ci będę rad. Hej, Jacuś, bądź dobrej myśli. Nie kończy się świat w Bełczączce, jeno stoi szeroko przed tobą otworem. Gdy raz na konia siędziesz, Bóg wie dokąd dojedziesz. Wojna cię czeka! sława cię czeka, a co dziś boli, to przyschnie. Widzę już, jak ci skrzydła u barków rosną: leć że, boży ptaku, boś na to stworzon i przeznaczon.
 I radość, jak promień słońca, rozświeciła zacną twarz księdza. Uderzył się po żołniersku dłonią w udo i zawołał:
 — A teraz bierz czapkę i jedźmy.
 Ale drobne rzeczy stają często na przeszkodzie większym, a śmieszne plączą się ze smutnemi. Jacek obejrzał się po izbie, potem spojrzał zakłopotanym wzrokiem na księdza i powtórzył:
 — Czapkę?
 — Juści! Z gołą głową nie pojedziesz.
 — Ba!
 — No, co?
 — A! kiedy została w Bełczączce.
 — Masz, babo, amory! Cóż będzie?
 — Co będzie?... Choćby od czeladnika wziąć, — w chłopskiej nie moge jechać.
 — W chłopskiej nie możesz jechać! — powtórzył ksiądz — ale poślij chłopca po swoją do Bełczączki.
 — Za nic! — zawołał Jacek.
 Lecz staruszek począł się niecierpliwić.