Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/74

zaledwie zdołasz wyobrazić sobie, co się działo na wieczorze u państwa Kasyerstwa. Uchwalono unanimitate zemstę; postanowiono spalić czytelnię lub wyrzucić ją na ulicę. Panowie: Ludwik, Antoś etc. etc... słowem, wszyscy, czujący zarówno obrazę honoru jak i niegodziwość postępku Wilka, uchwalili przelać krew jego „z pomocą oręża lub broni palnej”.
 Wilk jednak, nietylko nie uląkł się pogróżek, które też istotnie nie przyszły do skutku, ale napisał i drugi artykuł o okolicznem obywatelstwie. Artykuł ten odczytywano na licznem zebraniu u hrabiego Sztumnickiego, który miał zwyczaj przyjmować szlachtę z nogami założonemi na stół. Tu mniej było krzyku, bo hrabia chory na mlecz pacierzowy nie znosił hałasu — i tu jednak postanowiono pozbyć się Wilka za jakąbądź cenę. Delegowanym od szlachty był Strączek, który obiecywał spłatać Wilkowi („dość już panowie cierpliwości!”) takiego figla, że „albo się wyprowadzi z tej okolicy, albo... panowie!.. no! no!”