Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/415

łowie, to tyla się luda wykopyrtło, ze i chować gdzie nie było. Przychodzi wreście Śmierć do jednej gaździny wdowy — siedmioro siérot u niej — i biere ją.
 A tu dzieci, kiej nie zacnom prosić, kiej nie zacnom lamentować:
 — Nie bier matki, nie bier matki!
 Zlutowała się Śmierć nad dziećmi, idzie do Pana Boga i powieda:
 — Panie Boze, jako-ze mnie matkę brać, kiej dzieci tak prosom, tak lamentujom, aze mi się luto stało.
 A Pan Bóg powieda tak:
 — Ja w tych rzecach nie gazda, jéno Pan Jezus gazda. Idź-ze do Pana Jezusa, niech ci ta powié, jako ma być.
 Przychodzi Śmierć do Pana Jezusa i powieda:
 — Panie Jezu, jako-ze mnie gaździnę brać — siédmioro sierot w chałupie — tak prosom, tak lamentujom, aze mi się luto stało.
 A Pan Jezus prask Śmierć w pysk:
 — Chybaj do morza, przynieś skałkę!
 Skocyła Śmierć do morza, na samiusieńkie dno, przyniosła skałkę kwardom,