Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/277

 Przypomniałem sobie, jak mój ojciec rzekł do mnie, kiedym miał mieć pojedynek z Selimem:
 — A to już bij, synku, aż się wszyscy dyabli będą śmieli.
 Więc odpowiedziałem podobnie Mirzie:
 — Tak, będziemy bili, Selimie, aż będzie w piekle słychać.
 Potem uściskaliśmy się, a potem zaczęli sprzeczać. Ja chciałem zostać w Paryżu i bić się pod jego murami, Selim pragnął wydostać się z murów i zaciągnąć się do wolnych strzelców.
 — Tu hołota mieszczańska zmykać będzie.
 Potem zaczął mi opowiadać o La Rochenoirze i zaręczał, że pod jego komendą znajdziemy, czego szukamy.
 — On mnie nie cierpi — rzekł — ale to szczególniejszy człowiek. Nigdy nie spotkałem podobnego charakteru. Dałbym głowę za niego.
 Czytelnicy wiedzą już, że napróżno wypytywałem się Selima o bliższe szczegóły pojedynku z La Rochenoirem. Domyślałem się, że on to był tym markizem,