Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/236

 — Mów.
 — Że i ja tego nic a nic nie rozumiem.
 — Nie odzywaj się, Antosiu, zanim się nie namyślisz — rzekł Rossowski.
 — I napróżno łamię sobie głowę, co ona przez to rozumiała — ciągnął dalej Złotopolski.
 Miś rozczesał faworyty.
 — Mój kochany — rzekł — nie ty jeden napróżno łamiesz sobie głowę. Ja także myślę nad jedną kwestyą, z której żadną miarą nie mogę sobie zdać sprawy.
 — Czy nie miłosna także kwestya? — spytał Maszko.
 — Nie! Spojrzyjcie na moje ubranie.
 — A toż co? pogniecione, pomięte, guzików brak?
 — Otóż ma ono związek z moją kwestyą. Myślę, co za przyjemność może znajdować szlachta polska w takiem ściskaniu się, od którego boki bolą i całowaniu, które sprowadza puchnięcie policzków.
 — Godne Misia! godne Misia! — zawołał Maszko. — Czyś tego doświadczył.