Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/231

 — Ja drwię z papy, z mamy i z dziadka — Berlińskich.
 — Musi być teraz w dobrym humorze twój przyszły teść? — spytał Złotopolski.
 — O! i w jakim! Robią teraz wyprawę, kupują powozy i malują na nich herby.
 — Swoje czy twoje?
 — Jużci moje, a tak wielkie jak talerz, jak ten talerz — rzekł książę Antoś, ukazując na jeden z zastawy do śniadania.
 — A twoja narzeczona?
 — Kocha się we mnie.
 — A ty?
 — A ja piję za twoje zdrowie, Jasiu! — rzekł książę Antoś, nalewając sobie szklankę wina. — Jak mi honor miły, wszystkie kobiety są jednakowe.
 — Ee!
 — Jak mi honor miły! Taka dobra Berlińska, jak i twoja Fania, a może nawet i lepsza, bo...
 Ręka Złotopolskiego spoczęła na ramieniu księcia Antosia.
 — W twoim własnym interesie nie radzę ci robić takich porównań. Ty sobie