Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/168

ściem, zbliża się proboszcz i zaprasza towarzystwo do siebie, dokąd i damy już przeszły.
 Rzeczywiście panowie zastają damy na plebanii. Po prezentacyi, pani Zwiernicka z Okopcina rumieni się lekko i, zwracając do księcia Antosia, mówi:
 — Nigdy nie miałam szczęścia widzieć księcia, a jednak poznałam go odrazu.
 — Jakimże sposobem, szanowna pani?
 — Znałam w Waszawie kilku członków pańskiej familii. Pan masz rysy zupełnie książąt M...skich... szczególniej nos!...
 Książę Antoś dotyka ręką tej szacownej części ciała, która zwróciła uwagę pani Zwiernickiej i odpowiada:
 — O tak, pani! my wogóle mamy nosy...
 — Mające coś szczególnego — przerywa najmłodsza panna Słomińska. — Są pewne rysy, mające coś szczególnego — dodaje, spuszczając skromnie oczy.
 — To zależy, jak czyje — odpowiada pani Zwiernicka. — Jakże księciu podobała się nasza okolica.