Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/159

 — Ee! bo to trudno spamiętać.
 — Jasiu, każ mu jeszcze dać wódki. A no, przecie musicie pamiętać, co jegomość mówili?
 — Ono przeszłej niedzieli to jegomość narzekali na mularzy chyba, czy co?
 — Jasiu, daj mu jeszcze kieliszek! Na kogo? na kogo?
 — Na mularzy. U nas jest tylko jeden, karbowego Podysioka syn, ale on się przysięgał, że o niczem nie słyszał.
 — A o czemże miał słyszeć?
 — Ano, że mularz chcieli pono Ojca Świętego prochem wysadzić, niby ze dworca, gdzie mieszka, ale w nocy przyszło od Pana Jezusa pisanie do Ojca Świętego, żeby się pilnował.
 — Aa! jestem w domu! — zawołał Maszko. — Czy to nie o wolno-mularzach jegomość mówił.
 — A ino, ino, ino!
 — Ma foi! — zawołał książę Antoś — doskonalem się ubawił. No, idź już sobie, mój człowieku!
 Ale gospodarz zwrócił się do Złotopolskiego.