Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/123

 — Jużto tobie musi być lekko, drogi Misiu?
 — I tobie, kochany Jasiu.
 — Ależ, przyjaciele! — zawołał Maszko — nie macie sobie nic do wyrzucenia. Jasiu, pod jednym warunkiem zajmę się twemi interesami.
 — A warunek ten?
 — Dasz nam u siebie, w Złotopolu, obiadek przyjacielski; zaprosisz mnie, Misia, Antosia i kogo chcesz więcej z naszego grona.
 — Doskonały projekt.
 — Zatem pojutrze najdalej jedziemy do Złotopola. Adieu Mich! Farevel John!
 Tu Maszko wziął za kapelusz i ulokowawszy rękę koło pachy, wyciągnął palce w kierunku Misia i Jasia, a zaś Miś i Jaś, ulokowawszy ręce pod swojemi pachami, wyciągnęli palce ku Maszce. Dłonie ich spotkały się ze sobą.
 Gdy Maszko wyszedł, Miś udusił gwałtownie w popielniczce nawpół dopalone cygaro i odezwał się z gniewem:
 — Ambetuje mnie ten Maszko!
 — Przyznaj jednak, że on ma głowę.