Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/107

 Wilk zachwiał się, zacharczał krwią i padł na twarz z szeroko rozłożonemi rękoma.
 Kula Strączka strzaskała mu czaszkę.
 Jeszcze nie koniec historyi. Starania hrabiego Szumnickiego, Chłodnów i Hoszyńskich urwały głowę sprawie, jaka wytoczyła się po śmierci Wilka. Powszechnie zgodzono się na to, że powodem śmierci było samobójstwo, a powodem samobójstwa... Dobrowolni świadkowie, którzy znali dobrze Wilka, złożyli piśmiennie następujące zeznanie:
 1. Ponieważ nieboszczyk za życia odznaczał się niezwykłą tak w słowach, jak postępkach oryginalnością i dziwactwem swych zasad;
 2. Ponieważ zakładał jakieś czytelnie i sprowadzał książki, których nikt nie chciał czytać;
 3. Ponieważ ze szczególną natarczywością napadał na ludzi, zachęcając ich, mimo najsilniejszego oporu, do nauki;
 4. Ponieważ uczył czytać swoich parobków;