Strona:Helena Mniszek - Zaszumiały pióra.djvu/85

bie, że będziesz moją. Jest to nieomylny znak jednakowej rasy, spotkanie się pokrewnych typów.
 — Mówi pan jak Bourget.
 — Ach tak! no więc i pokrewnych dusz. Czy pani wierzy w platoniczną miłość?...
 Zastanowiła się, poczem poruszyła głową.
 — Nie, może być platoniczne uczucie polegające więcej na przywiązaniu, ale miłość, w całem słowa znaczeniu, ma zawsze podkład inny.
 — Zmysłowy, mówmy otwarcie, pani rozumie to jednakowo dobrze jak ja. Nasza miłość wyrośnie nie tylko na tej glebie. Obecnie pojmują się nasze duchy, i popycha nas ku sobie wspólność typów. Wszystko to z czasem stworzy potężne uczucie.
 — Więc pan mnie również nie kocha?...
 — Owszem, ale po swojemu. Poco pani powiedziała również?...
 — Bo i ja pana nie kocham.
 — Owszem, ale także na swój sposób.
 — Ha! ha! ha! — śmiała się Anna podnieconym śmiechem. Wsparta o aksamitną poduszkę, śmiała się serdeczną, długą gamą.
 On siedział milczący, wpatrzony w nią. Szare jego źrenice nabierały blasku, twarz bladła. Na sfałdowanem czole żyły miał nabrzmiałe, nozdrza mu latały, usta zacinał.
 Nagle zerwał się, stanął przed nią i porywając jej ręce zawołał stłumionym głosem:
 — Pani Anno, co znaczy ten śmiech?... On mnie obraża, z czego się pani śmieje?....
 — Z sytuacji!... ha, ha, ha!...
 Ściskał mocno jej dłonie, przeczuwał w tym śmiechu jeszcze coś innego i milczał.
 Po chwili usiadł, ona się uspokoiła.
 — Dlaczego sytucja nasza wydała się pani tak śmieszną?... — spytał.
 — Nie wiem! nie wiem! nawet nie śmieszną ale... dziwną, sam pan przyzna, że nasza rozmowa....
 — O tak, jest dość oryginalną, i mogła powstać tylko między ludźmi tego rodzaju co my. Z panią nie mogę rozmawiać jak z pierwszą lepszą panną, i nie umiem padać na kolana, prosząc