Strona:Helena Mniszek - Królowa Gizella T.2.djvu/81

 Księżna zamknęła oczy, umilkła. Po chwili spytała znowu:
 — Czy jest tu kto więcej?
 Gizella wymieniła nazwiska obecnych dam.
 — Niech odejdą.
 Cesarzowa powtórzyła paniom żądanie chorej; wyszły, ociągając się. Gdy znikały za ciężką kotarą osłaniającą drzwi, cesarzowa patrzyła za niemi obojętnie, czekając aż wyjdą.
 — Czy jesteśmy same? — spytała księżna.
 — Tak.
 — Wasza cesarska mość raczy nachylić się do mnie.
 Gizella pochyliła się nisko, księżna objęła jej głowę i szepnęła zaledwie dosłyszalnie:
 — Sprawdź za kotarą, prędko!
 Zdumiona Gizella błyskawicznie podbiegła do drzwi i odchyliła kotarę. W fałdach ciężkiej materji stała ukryta blada i drżąca jedna z dam. Iskry gniewu strzeliły z oczu cesarzowej. Otworzyła drzwi i, wskazując je damie, zawołała surowo:
 — Proszę wyjść!
 Struchlała dama skuliła się z przerażenia i wyszła, jak zbrodzień.
 Cesarzowa wzburzona powróciła na dawne miejsce.
 — To była potworne, niegodziwe!
 — Znam ja je dobrze, — rzekła chora, — to są rzeczy zwykłe, częste, to jest przyczyną wielu rozsiewanych plotek i oszczerstw... Wasza cesarska mość raczy usiąść tu przy mnie.
 — Mamo, proszę cię całem sercem, nie tytułuj mnie. Jesteśmy zupełnie same.
 — Jak chcesz... Gizello. Nie mamy co ukrywać.... Ja umrę, może za kilka dni skończy się moja droga. Szary cień, który ukazał się przed tygodniem cesarzowi, a później mnie — to wróżba niezawodna... Nadszedł czas... Od zgonu Ksywiana jestem codzień gotowa...
 Gizello, mam cię zapytać o rzecz bardzo ważną... Przysięgnij mi, że będziesz szczerą.
 — Przysięgam ci, mmo, ale... to zbyteczne. Szczerą byłam i będę zawsze.
 — A więc... przysuń się bliżej, powiedz mi, czy... kochałaś Ksywiana?
 Krew uderzyła do głowy cesarzowej. Patrząc jasno w oczy świekry, odrzekła z mocą:
 — Tak, mamo, jak rodzonego brata.
 — Tylko?...
 — Tylko tak i na to przysięgam.