Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 2.djvu/144

tak olbrzymią, rozkoszną ekstazą, że szczęście zabiłoby mnie, jak wschód słońca zabija motyle nocne, które za blaskiem tęsknią, a gdy go ujrzą — omdlewają.
 ...Nie. Nademną jest gehenna niedoli. Mogę chcieć i nie otrzymam tego, mogę pragnąć i nie zyskam, mogę tęsknić — nie ujrzę, wołać — nikt nie usłyszy, płakać — nikt nie ukoi. Gdy leci duch do słońca, trafia w ciemność i w niem brnie. Gdy idzie w słodki, złudny szczyt, trafia na ponurą realność i drży z obawy śmiertelnej, męka dławi, przygniata.
 Brak sił do rozsunięcia okrutnej zapory, by po za nią błysnął matowy ogień zjawisk przecudnych.
 A oto Jan rozsunął ją przed nią.
 Lecz blasku nie widać.
 Czy może nasunie się nowa ciemność?....
 ...Czy zatrata była w życiu Jasia, czy też jest w jego śmierci?...
 Chochlik śmiał się w przestrzeni.
 ...Co teraz jest przed nią?... Kościesza, Turzerogi... Toporzyska... Jej ziemia... Jej czyny w myśl dawnych ideałów, spełnienia oczekujące.
 ...Czy to wystarczy?...
 Nowa, potężna moc zbudzona w niej krzyczała protestem.
 Gorące prądy życia porywały ją ku sobie... kusiły.
 I wszystkie młodzieńcze ideały, projekty twórcze, do czynów realnych dążące rozbijały się teraz o mocarną falę pragnień kobiecych.
 Wzburzona krew wartko płynąć poczęła w żyłach.
 ...Gdzie jest brzeg tych pragnień?...
 ...I jakie one są?
 ...Silne, porywające zachłannie. To jest właśnie twórcza moc. Jakaś wola niezłomna a nakazująca.
 ...Ale jaka?
 Nie rozumiała jeszcze, choć wołało w niej o tę moc wszystko, serce, nerwy, zmysły, cała jaźń...
 Zamęt w myślach... Chaos.
 I oto w tych skłębionych z sobą wirów w umyśle, wyłaniać się zaczęło jakieś pojęcie, mgła. Wyraźniej, wyraźniej. Mgławica zmienia się w tworzywo, coraz plastyczniejsze.
 Punkt już widoczny... rośnie... rozświetla wątpliwości tajemnicze... Postać!...
 Już zupełnie wyraźna. Niezaprzeczona...
 ...Horski!...
 Andzia rzuciła się w tył kanapy, zatrzymując okrzyk na ustach.
 Horski stał przed nią istotnie.