Strona:Helena Mniszek-Ordynat Michorowski.pdf/89

 Baronowa wybuchnęła.
 — Histerjujesz! Wieczne skandale! Co ty wyrabiasz?... Tu est folle!
 Potok słów, pełny oburzenia i złości, przeplatanych francuzczyzną, wyrywał się z ust pani Idalji. Ale Lucia była jakby głucha. Patrzała w okno z zimną krwią, tylko wargi ust drżały uśmiechem nienaturalnym. Baronowa po wybuchu gniewu zaczęła prosić, zaklinać. Nic nie pomogło. Lucia odpowiadała na wszystko bezwzględnie:
 — Dziś nie wyjdę.
 — Pięknie się zachowujesz!... Oświadczył mi się o ciebie książę Zygfryd. Posłałam cię prosić; wie, żeś zdrowa. On czeka w sali, a ty...
 Wzruszyła ramionami wściekle.
 — Histeryczka — syknęła zjadliwie.
 Lucia podniosła się.
 — Od tego trzeba było zacząć, mamo — rzekła spokojnie. Wiedziałam o waszym spisku. Moją odpowiedź księciu daję swojem postępowaniem. Nie chcę go widzieć i znać.
 Baronowa zatrzęsła się.
 — Malheureuse fille! Zastanów się, co robisz. Obrazisz go raz na zawsze! Taka partja niebywała, taki gentleman!
 — Nie chcę go widzieć i znać — powtórzyła westalka.
 — Dlaczego! Jaki powód?
 Lucia nic nie odrzekła.
 Baronowa zaśmiała się rubasznie.
 — A! pewno stara śpiewka: „nie kocham go“.
 Milczenie.
 Pani Idalja wybiegła z pokoju.
 Zanim doszła do sali, uspokoiła swój głos i wyraz twarzy. Do oczekującego w małym buduarku księcia, rzekła z uprzejmym uśmiechem, prawie zachwycającym:
 — Cierpliwości, cher prince. Moja córka jest trochę,... niezdrowa... Zupełnie niespodziewanie... migrena... un peu de nerves. Vous comprenez?...
 Książę, elegancko pochylony naprzód, trzymając duży palec lewej ręki w kieszonce kamizelki, błysnął binoklami i prawą dłonią musnął sporą łysinę świecącą z pomiędzy utrefionych włosów.
 — Spodziewam się jednak... — zaczął nosowym głosem.
 Lecz baronowa żywo mu przerwała: