Strona:Helena Mniszek-Ordynat Michorowski.pdf/47

 Waldemar spał — snem ciężkim, odradzającym organizm. Lucia trzymała jego dłoń. Zmęczona była czuwaniem, wyczerpana doszczętnie. Ale nie pozwoliła sobie nawet na zdrzemnięcie. Przygasły wzrok swój z mizernej, wychudłej twarzy Waldemara skierowała na okno, zalane szarym dniem, i zamyśliła się smutnie. Niebezpieczeństwo minęło. Radość niesłychana wypełniła jej serce, ale jednak kluło w niem, boleśnie kluło. Teraz jest z nim, pieszczona przez niego nieświadomie; ale potem... musi odejść może odtrącona? Znowu męka, znowu żal! To nic — byle on był zdrów. Byle on...
 Ręka chorego zadrżała w jej dłoni. Lucia uczuła na sobie jego oczy. Z przestrachem odwróciła głowę i spojrzała prosto w jego źrenice szeroko rozwarte, błyszczące, przytomne już i.. zdumione.
 — Lucia! — krzyknął z niewiarą w głosie.
 Zerwała się, chcąc uciekać, jak na zbrodni złapana. Lecz opamiętała się. Stanęła.
 — Luciu!? co tu robisz?
 — Jestem przy tobie, Waldy — szepnęła z niemem przerażeniem.
 — Gdzie?...
 — W Biało-Czerkasach. Byłeś chory.
 — Byłem chory!... Aha! A powiedz mi... kto tu jest więcej...
 — Są doktorzy... Jest Jurek Brochwicz...
 — A jeszcze?...
 — Jest łowczy i rządca z Głębowicz.
 Waldemar rozejrzał się niecierpliwie po pokoju. Gniew osiadł mu pomiędzy brwiami.
 — Ale... ale... kto tu jest... kto tu był... więcej?... mów!
 — Nikt, Waldy.
 Lucia zrozumiała, kogo on szuka, i spazm zaciął jej gardło.
 On rzucił się nerwowo.
 — Jakto nikt?... Mów! była ona...
 Zachłysnął się.
 — Kto jeszcze z kobiet?... Ty jedna?...
 — Ja jedna, Waldy.
 Wpił w nią oczy tragiczne, niewierzące. Rozpacz w nich mignęła, nawet raptowny błysk wściekłości. Rękę Luci zgniótł, jakby nienawistnie i cisnął przez zęby.