Strona:Helena Mniszek-Ordynat Michorowski.pdf/29

 Brochwicz nie odważył się tego dnia mówić z Michorowskim o sobie. Nazajutrz przy śniadaniu rzekł tylko:
 — Muszę już opuścić Głębowicze: ale dziś chcę być w Słodkowcach. Proszę cię, Waldy, jedź ze mną.
 — Chcesz się upewnić co do Luci?
 Brochwicz spojrzał zdumiony.
 — To ty odgadłeś?
 — Przeczuwałem.
 Przez chwilę milczeli.
 — Upewnić?... Czy ja się mogę upewnić?... Ja zupełnie nic nie wiem — rzekł Brochwicz.
 — Nie rozmawiałeś z nią o tem nigdy?
 — Nie.
 — Jednak ona również wie.
 — I...?...
 — No, nie zwierzała mi się, trudno odgadnąć.
 Brochwicz przeciągnął dłoń po swych gęstych, jasnych włosach.
 — Ty, Waldy, przeczułeś, ale nie wiesz, jak ją kocham. Tak to jakoś powstało z niczego. Z tej dziewczynki wyrósł kwiat wonny — może nie dla mnie... Ona kocha... kocha napewno; tylko... zdaje się, nie mnie!....
 Ordynat popatrzał badawczo w oczy przyjaciela.
 — A kogo — zgadujesz?
 — Kogoś, kto został w Nicei. Ona uciekła od niego.
 — Ale kto to?
 — Nie wiem. Ona jest skryta. Pojedziesz, Waldy, do Słodkowic ze mną?
 — Tak. Kto wie?...! Może się obydwa mylimy?
 — Nie rozumiem...
 — Bo ty myślisz, że jest ktoś drugi, a ja jednak myślę, że jesteś tylko ty.
 — Ja?!...
 — Poczekaj! A może nie być nikogo w jej uczuciach, to możliwe. Lucia jest tajemniczą.
 Brochwicz trochę smutno uścisnął rękę ordynata.
 — Wolałbym już, żeby kochała innego, niż nikogo, bo wówczas jej stan obecny tłumaczyłby się naturalnie. A tak?... Jeśli to tylko apatja, niechęć do życia?...
 — Nie! Lucię napewno coś gnębi — odrzekł Michorowski z powagą w głosie.