Strona:Helena Mniszek-Ordynat Michorowski.pdf/17

 — Któż ci już naopowiadał? Ciekawym!
 — Żydek z Rudowej, który mię przywiózł.
 Pan Maciej oburzył się.
 — Jakto?! Przyjechałaś wynajętym powozem?
 — Taką sobie nędzną dryndulką, dziadziu — zaśmiała się Lucia. — Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie te wieści. Boże! i dziadzo tu sam!... Okropność!
 Pan Maciej przygarnął ją do siebie z czułością.
 — Widzisz, że nie sam: Waldy nademną czuwa i Ksawery...
 — Ach! pana Ksawerego nie powitałam! Gdzież on jest?... Przyjął mię tylko Jacenty i nie poznał. Musiałam się wylegitymować.
 Przytuliła się serdecznie do ramienia staruszka. Szepnęła z uczuciem:
 — Teraz, dziadziu, ja się tobą zaopiekuję. Nie odstąpię cię nigdy. Będziemy razem przebywali złe i dobre wypadki.
 — A nie boisz się dziecko? Tu rozruchy zaledwie się zaczynają... mogą się wzmocnić.
 — Nie, dziadziu. Ale tu jesteśmy u siebie w ojczyźnie. Nie godzi się nam jej opuszczać w takiej chwili i... bawić się u obcych.
 Pan Maciej odsunął wnuczkę od siebie, popatrzał na nią badawczo.
 — Jak ty się zmieniłaś, Luciu!
 Ona zapłonęła.
 — Spoważniałam, dziadziu, nabrałam rozumu; teraz inaczej myślę.
 Waldemar pocałował ją w rękę. W oczach miał iskry zadowolenia.
 — Jesteś dzielną dziewczyną, Luciu! — rzekł z uznaniem.
 Krwisty rumieniec zabarwił jej policzki.
 — Zawdzięczam to tobie, Waldy, i... Stefci — dokończyła szeptem.
 W tem za drzwiami rozległ się hałas i prędkie kroki. Do pokoju wpadł blady Jacenty, za nim strzelec Jur i młodszy pokojowiec. Wszyscy, spiorunowani wzrokiem ordynata, stanęli w miejscu i zaczęli cofać się w tył. Ale pan Maciej krzyknął:
 — Co się stało?!
 Milczeli, lękając się odezwać.
 Ordynat podszedł do nich.