Strona:Hektor Malot - Bez rodziny.pdf/17

—   11   —

 Rozebrałem się pospiesznie i położyłem, ale usnąć nie mogłem w żaden sposób.
 Jeżeli ten człowiek jest moim ojcem, — rozmyślałem, — to dla czego obchodzi się ze mną tak surowo?
 Z noskiem przytulonym do ściany, usiłowałem odpędzić precz te myśli i zasnąć; lecz było to niemożliwem. Sen nie przychodził na zawołanie.
 Po pewnej chwili poczułem, że ktoś zbliża się do mego łóżeczka.
 — Czy śpisz? — usłyszałem pytanie, wymówione przytłumionym głosem.
 Bałem się odpowiedzieć i leżałem cicho.
 — On już śpi, — odparła za mnie matka Barberin; ledwie się położy, zaraz zasypia zawsze. Możesz mówić teraz wszystko bez obawy, że on to posłyszy. Jak jest z twoim procesem?
 — Przegrałem go. Sędziowie nie przyznali mi słuszności, ponieważ nie powinienem był stać pod rusztowaniem. Przedsiębiorca nie potrzebuje mi nic zapłacić.
 To mówiąc, uderzył pięścią w stół i począł kląć głośno.
 — Tyle pieniędzy poszło na marne na koszta tego nieszczęsnego procesu, — rzekł znów po chwili, — a do tego zostałem kaleką na całe życie. Na dobitkę znajduję tu jeszcze to dziecko. Wytłómacz mi, dlaczego nie postąpiłaś tak, jak ci to nakazałem?
 — Nie mogłam tak postąpić.
 — Nie mogłaś go zanieść do domu podrzutków?
 — Nie opuszcza się tak dziecka, które karmiło się swą piersią i które się kocha?
 — To nie jest twoje dziecko.
 — Zresztą chciałam uczynić tak, jakżeś tego żądał, ale właśnie, gdym go do domu podrzutków odnieść miała, zachorował.
 — Ale przecież wyzdrowiał!
 — Tak, ale nie zaraz. Po tej chorobie przyszła inna. Kaszlał tak bardzo, biedny malec, że aż serce mi się