Horacy. Przegrasz ten zakład, Książę.
Hamlet. Nie sądzę; od czasu jego wyjazdu do
Francyi, nie przestawałem się ćwiczyć: wygram przy
korzystnych warunkach. Nie uwierzysz jednak, jak mi
coś ciężko na sercu; ale to nic.
Horacy. Drogi Książę.
Hamlet. To dzieciństwo: jakiś rodzaj przeczucia, któ-
reby mogło zastraszyć kobietę.
Horacy. Jeżeli dusza twoja, Panie, czuje wstręt ja-
kowy, bądź jej posłuszny. Pójdę ich wstrzymać od przy-
bycia tu; powiem, że się Książę nie czujesz usposobio-
nym.
Hamlet. Daj pokój; drwię z wróżb. Lichy nawet wró-
bel nie padnie bez szczególnego dopuszczenia Opatrzno-
ści. Jeżeli się to stanie teraz, nie stanie się później;
jeżeli się później nie stanie, stanie się teraz; jeżeli nie
teraz, to musi się stać później: wszystko na tem, żeby
być w pogotowiu. Ponieważ nikt nie wie, co ma utracić,
cóż szkodzi, że to coś wcześniej utraci?
Król. Synu Hamlecie, weź tę dłoń z rąk moich.
Hamlet. Przebacz mi Waćpan, krzywdę-m ci wyrządził;
Lecz przebacz jako honorowy człowiek.
Wszyscy tu wiedzą i pan sam wiesz pewnie,
Jak ciężka trapi mię niemoc umysłu.
Oświadczam przeto, iż to, com uczynił,
W grubiański sposób ubliżającego
Twojemu sercu, czci twej lub stopniowi,
Nie było niczem innem jak szaleństwem.
Czyliż to Hamlet skrzywdził Laertesa?
Nie: Hamlet bowiem nie był samym sobą.
Skoro więc Hamlet nie sam był krzywdzącym,
Więc Hamlet temu nic nie winien; Hamlet
Zaprzecza temu. Któż więc temu winien?
Jego szaleństwo. W takim razie Hamlet
Sam raczej także został pokrzywdzony:
Szaleństwo jego było jego wrogiem.
Oby to moje wyparcie się jawne
Wszelkiej złej względem Waćpana intencyi,
