Strona:H. G. Wells - Gość z zaświatów.djvu/31

—   29  —

tów! — potwierdził ze spokojną pewnością w głosie anioł.
 — No, bah! — protestował wikary. — Niechajże kto mnie przekona, że ja nie jestem postacią realną!
 Anioł ruszył ramionami na ten argument.
 — Alboż to ja nie mogę mówić we śnie? Zawsze to robię przecież!
 — A teraz właśnie śnisz, bo to chcesz wyraźnie powiedzieć.
 Wikaremu zaczynało się trochę mieszać w głowie, ale zrobił wysiłek bohaterski, bo przecież nie darmo studjował swojego czasu matematykę w Cambridge; to też odzyskując nieco odwagi, zagadnął:
 — W takim razie racz mi pan wymienić kilka tworów z pańskiego świata — tego świata realnego.
 — Świata realnego? No, są naturalnie gryfy, smoki, sphinxy, cherubiny, hipogryfy, syreny, satyry... Może chcesz pan jeszczcze więcej?
 — Nie, dziękuję! Tego, co usłyszałem, wystarcza mi zupełnie, i teraz zaczynam pojmować.
 Milczał czas jakiś i dodał:
 — Do pewnego stopnia widzę nawet...
 — Co pan widzisz?