stała się w Polsce Ludowej „wyklętą” dziedziną wiedzy, a jej oficjalne uprawianie było zabronione. Rozwijała się jednak w kraju pod postacią historii i geografii cywilizacji (np. twórczość Andrzeja Piskozuba), a także w środowiskach politycznej emigracji (np. Jerzy Giedroyć, Juliusz Mieroszewski). Dopiero pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku w Polsce, w drugim obiegu zaczęły się pojawiać publikacje odwołujące się wprost do dziedzictwa krajowej i zachodniej geopolityki (Leszek Moczulski).
W okresie III Rzeczypospolitej geopolityka zaczęła się rozwijać na kanwie ważnych strategicznych wydarzeń międzynarodowych, takich jak przystąpienie Polski do NATO (1999) czy Unii Europejskiej (2004). Istotnym punktem w rozwoju geopolityki akademickiej było pojawienie się obszernej monografii autorstwa Leszka Moczulskiego[1], która zaktywizowała młode środowisko naukowe. Wśród ośrodków zajmujących się naukowo geopolityką ważne miejsce od lat 90. zajmuje Akademia Obrony Narodowej oraz Instytut Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania Polskiej Akademii Nauk. Od końca pierwszej dekady XXI wieku w rozwoju rodzimej geopolityki ważne miejsce zajmują także pozarządowe ośrodki naukowe (np. Instytut Geopolityki w Częstochowie, Polskie Towarzystwo Geopolityczne). Po 1989 r. ukazywało się także kilka periodyków naukowych, podejmujących rozwój badań naukowych (np. „Geopolitical Studies”, „Geopolityka”, „Przegląd Geopolityczny”).
- ↑ L. Moczulski, Geopolityka. Potęga w czasie i przestrzeni, Warszawa 1999.
