Oceanii (Japonia, Korea Południowa, Filipiny, Indonezja, Australia).
Osobnym obszarem był Półwysep Indyjski, który pretendował do roli trzeciego regionu geostrategicznego oraz Azję Południowo-Wschodnią i Bliski Wschód, które Cohen nazywa mianem shatterbelts („strefy pęknięć”). Są to obszary zapalne, które są miejscem konfliktów oraz polem rywalizacji między mocarstwami[1].
Cohenowi zarzucano, iż jego teoria jest zbyt silnie uzależniona od czynnika historycznego i nie posiadaja wystarczającej podbudowy geograficznej. Mówiąc o recepcji i modyfikacjach poglądów geopolityków klasycznych należy wspomnieć o Davidzie Hoosonie, który w swoich pracach redefiniował pojęcie Heartlandu. Uznał go za najwartościowszą, najbardziej żywotną wewnętrzną część każdego państwa. W przypadku Związku Sowieckiego był to jego zdaniem obszar rozciągający się między środkową Wołgą i Jeziorem Bajkał[2].
Upadek świata dwubiegunowego wraz z rozpadem ZSRS w grudniu 1991 r. spowodował daleko idące konsekwencje w obszarze formowania koncepcji geopolitycznych i geostrategicznych oraz ich implementacji w polityce wielu państw świata. Najważniejszymi
